Polska i kapituły generalne
Historia Prowincji Polskiej
W 1609 r. Gabriele Ferrara, znakomity chirurg, został wezwany do Polski, aby leczyć króla Zygmunta III, który wyzdrowiał z ciężkiej choroby dzięki opiece włoskiego zakonnika. W dowód wdzięczności król podarował mu szpital św. Urszuli w Krakowie, w którym powstał pierwszy zalążek Zakonu Szpitalnego: Polski Komisariat Generalny. W 1642 r. powstała Prowincja Polsko-Litewska pw. Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny. Od tego momentu rozpoczął się okres rozkwitu Zakonu w Polsce, zwłaszcza w latach 1630-1660.
W tym okresie największego rozwoju, w 1656 r. poniosło śmierć męczeńską, z rąk barbarzyńskiej armii rosyjskiej i szwedzkiej, osiemnastu braci z klasztorów w Łowiczu, Lublinie i Warszawie.
W 1685 r. zgodnie z Tablicą chronologiczną brata Marco Aurelio Scodaniglio, Prowincja liczyła 172 braci posługujących w 13 szpitalach, którzy zaskarbili sobie wdzięczność i uznanie ludzi za swoją niestrudzoną służbę i poświęcenie dla chorych i potrzebujących.
W wyniku ostatniego rozbioru Polski w 1795 r. także Prowincja została podzielona na Wikariat Prowincjalny Litwy, do którego przyłączono konwenty znajdujące się na terytorium Rosji oraz Prowincję Polską. W 1816 r. Wikariat stał się Prowincją Litewską, ale nie istniała ona zbyt długo, ponieważ Rosjanie stopniowo ograniczali możliwości funkcjonowania konwentów, aż do ich ostatecznej kasaty w 1844 r. Prowincja Polska istniała do 1865 r. i została ponownie przywrócona dopiero w 1922 r.
Kapituły generalne, które były najważniejsze dla Prowincji Polskiej
Fino al Capitolo Generale del 1674 i Vicari e i Provinciali erano stati sempre italiani; mentre nel Capitolo del 1677 per la prima volta presenziò un Provinciale polacco: Fra Illuminat Chudzinski. Questi era stato eletto nel Capitolo della Provincia del 1674, celebratosi a Varsavia.
Do czasu Kapituły Generalnej w 1674 r. wikariuszami i prowincjałami byli zawsze Włosi, natomiast w Kapitule w 1677 r. po raz pierwszy uczestniczył polski prowincjał: brat Illuminat Chudziński, wybrany na Kapitule Prowincjalnej w 1674 r., która odbyła się w Warszawie.
Polscy bracia byli obecni na kapitułach generalnych aż do Kapituły w 1778 roku. Sześć lat później nie mogli oni dotrzeć do Rzymu z powodu ulewnych deszczy. W następnych latach sytuacja europejska skomplikowała się tak bardzo z powodu wydarzeń politycznych i militarnych, że nie tylko Polacy, ale także bracia z innych prowincji europejskich nie mogli uczestniczyć w kolejnych kapitułach.
Dopiero w 1922 r. odbudowa państwa polskiego po I wojnie światowej zbiegła się z odrodzeniem Prowincji Polskiej. Bracia polscy, którzy wstąpili do Prowincji Austriackiej i Śląskiej, powrócili do Krakowa, który po ponad trzech wiekach został ponownie konwentem metropolitalnym. W tym samym roku odbyła się kapituła generalna, w której uczestniczyli prowincjał, brat Jacek Misiak, pierwszy przełożony odrodzonej Prowincji oraz brat Michał Buhl, przeor Zebrzydowic.
Na Kapitule Generalnej w 1928 r. brat Bogumił Lewandowski został wybrany czwartym radnym generalnym. Był pierwszym polskim bratem, który zajmował stanowisko w Kurii Generalnej. Po nim, w 1939 r., urząd czwartego radnego generalnego objął brat Eliasz Ulman.
Podczas Kapituły Generalnej w 1947 r. brat Maurycy Białek został wybrany czwartym radnym generalnym. Od stycznia 1936 r. przebywał w Rzymie. W latach 1946-1953 był przeorem metropolitalnym na Wyspie Tyberyjskiej. Na Kapitule Generalnej w 1953 r. został ponownie wybrany na czwartego radnego generalnego a także mianowany ekonomem generalnym.
I wreszcie brat Leto Grela. Był piątym radnym generalnym w latach 1959-1970. W marcu 1960 r. został wysłany do Agadiru w Maroku wraz z innymi braćmi, aby zorganizować szpital polowy z powodu dramatycznego trzęsienia ziemi, które nawiedziło ten kraj. Następnie powrócił do Rzymu, który opuścił ponownie w 1970 r. i przez kilka miesięcy pracował najpierw w Indiach, w naszym szpitalu w Kattappana, a następnie w Zambii, w szpitalu w Lusace, ale w 1972 r. z powodu poważnych problemów z sercem powrócił na Wyspę Tyberyjską, gdzie zmarł 16 marca 1973 r. pozostawiając w pamięci wszystkich wdzięczność za swoją życzliwość i gotowość do niesienia pomocy w każdej dziedzinie, nie tylko pielęgniarskiej.
Historyczne zdjęcia grupowe kapituł generalnych z 1922, 1928, 1934, 1947 i 1953 r.
